بعد از آن که حضرت فاطمه زهرا (س ) دختر گرامى پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله ، از رنج ها و اندوه هایى که مانند پاره هاى شب تاریک ، آسمان زندگى او را فراگرفته بود آزاد گردید و به پدر بزرگوار خود پیوست .
امیرالمؤ منین ، او را در دل شب غسل داد و کفن نمود و در موقع دفن و خاک سپارى ، کنار قبر آن ((بى بى )) این طور با پیامبر گرامى اسلام صلى الله علیه و آله سخن مى گفت و راز و نیاز مى کرد: گویا شخص آن حضرت را مخاطب قرار داده است و با او صحبت مى کرد و چنین مى گفت :
اى رسول خدا! از فراق دختر برگزیده و پاکت ، پیمانه صبرم لب ریز شد، طاقتم از دست رفت و پوستم نازک شد. ولى با یاد آوردن عظمت جدایى و شدت مصیبت درگذشت تو، براى من تسلى خاطر پیدا مى شود؛ زیرا مصیبت تو جانگدازتر است .
یا رسول الله ! با دست خود ترا در لحد گذاشتم و هنگامى که سر نازنینت در روى سینه ام بود روح پاکت پرواز کرد (چاره اى ندارم جز این که صبر کنم و بگویم :) ((انا لله و انا الیه راجعون )) من مملوک و تسلیم خدا هستم و به سوى او باز مى گردم .
یا رسول الله ! امانتى که به دستم سپرده بودى به تو بازگشت و پس گرفته شد و آن یادگارى که از طرف تو داشتم به خودتان برگردید.
یا رسول الله ! اندوه من جاودانى و بیدارى من در شبها دائمى است ! تا آن دم که خداوند متعال سر منزل ترا که در آن اقامت گزیده اى براى من هم انتخاب کند.
اى پیامبر خدا! دخترت ((فاطمه )) ترا، از اجتماع امت ، بر پایمال کردن حقوق او آگاه مى کند و از فشارهاى خورد کننده اى که به وى دادند براى تو سخن مى گوید. با فشار و اصرار از او بپرس ! از احوال او جویا شو (این ظلم و ستم ها موقعى انجام گرفت ) که هنوز از رفتن تو چندان وقتى نگذشته و یاد تو فراموش نشده و از بین نرفته است .
یا رسول الله ! و یا فاطمه ! سلام و درود من به هر دوى شما باد! سلام وداع کننده ، نه سلام کسى که خشنود و یا خسته دل باشد. از خدمت تو باز مى گردم و این بازگشت از روى ملامت نیست ! اگر در کنار قبرت اقامت گزینم نه به خاطر سوءظنى است به آنچه که خدا به صابران وعده داده است .⁽³³²⁾
آیا مى توان صراحت مذاکره على علیه السلام با پیامبر صلى الله علیه و آله را نکار کرد؟ خطاب امیرالمؤ منین علیه السلام با رسول خدا صلى الله علیه و آله یکى دو تا نیست ، امام نه تنها سخن مى گوید، بلکه نکته اى را یادآور مى شود و به آن حضرت مى فرمایذ: یا رسول الله ! زهراء به این زودى ترا از ستمى که بر او شده است آگاه نمى کند، بلکه باید اصرار کنى و از او مطالبه نمایى و جدا بخواهى تا برایت بگوید.